Jest to książka inna niż wszystkie dostępne obecnie pozycje rodzimych autorów na naszym rynku powieści beletrystycznej. Już sam tytuł sugeruje główny nurt, manierę oraz nawiązanie do Jacquesa Derridy i słów: „Il n’ya pas de hors-texte”, czyli… nie istniej nic poza tekstem!!! Urzeka nas tu swobodnie nawiązująca do „Fałszerzy” André Gide’a konstrukcja literacka, tworząca narrację w oparciu o wiele współistniejących wątków. Postaci, kreowane przez Millera dążą do wyzwolenia się z niewidzialnych ograniczeń determinującego je świata. Autor, jakby cytując za Gide’m, istotne znaczenie przyznaje tylko jednostkom. Postawę tę eksponuje poprzez silne poczucie niezależności i odrębności kreowanych przez siebie bohaterów. Wszystkie postaci cechuje postępowanie odbiegające od ogólnie przyjętych wzorów i norm. Ich indywidualizm wiąże się z przekonaniem o szczególnej roli jednostki, która stoi ponad tłumem. Na takim fundamencie ukształtował się specyficzny typ bohaterów: gangstera, co stał się biznesmenem, czy też zimnokrwistego agenta wywiadu, który przeobraża się w delikatnego, romantycznego mecenasa sztuki. Każda z postaci poszukuje swojego azylu, swojej ziemi obiecanej. Rzeczywistość nie jest łatwa, ale na pewno jest wolna od obiegowych uogólnień. Nie ma w niej tak wszechobecnych w ostatnich czasach stereotypów w kreśleniu charakterystyki bohaterów i związanych z tym generalizacji… jak polityk, to sprzedajny; jak policjant, to z gangsterami; jak gangsterzy, to w polityce. Jest to pierwsza dojrzała postmodernistyczna pozycja w literaturze polskiej. Postmodernizm Oskara Millera jest rozumiany jako skutek wpływu na literaturę twórczości "nowoczesnej" eksperymentalnych dzieł Jamesa Joyce'a czy Marcela Prousta. Ta "nowoczesna", nowatorska literatura po raz pierwszy w Polsce osiąga pewien stopień samoświadomości.

Pierwsza w literaturze światowej próba wszechstronnego przedstawienia rewolucji październikowej 1917 roku. Zdobycie władzy przez bolszewików autor ukazuje na szerokim tle historycznym, opisując agonię starego systemu, obalenie monarchii i załamanie się całej politycznej i społecznej struktury kraju. Jest to druga część znakomitej trylogii poświęconej historii Rosji, obok äRosji carówö i äRosji bolszewikówö.

Książka „Abecadło rymy skradło” jest edukacyjną, zabawną rymowanką opartą na abecadle, zawierającą ciekawostki z różnych dziedzin – od matematyki, przez przyrodę i chemię, a na historii czy geografii kończąc. Można ją uznać za symboliczną, współczesną kontynuację klasyki – „Abecadła” Juliana Tuwima. Z drugiej strony, wpisuje się w silnie zakorzenioną i popularną wśród starszych dzieci kulturę hip-hopu, czyli opisywania rzeczywistości w melodyjny, rymowany sposób. Książka ma wzbudzić w dziecku ciekawość, wywołać falę pytań, z odpowiedzią na które niejeden rodzic będzie musiał posiłkować się zewnętrznymi źródłami wiedzy./z okł./